នៅក្នុងសង្គមសព្វថ្ងៃ ការអប់រំកូនៗកំពុងក្លាយទៅជាកត្តាសំខាន់ក្នុងការវិនិយោគទៅលើអនាគតប្រទេសជាតិ។ ក៏ប៉ុន្តែ មានក្រុមមាតាបិតាច្រើនដែលមានកម្រិតអក្ខរកម្មទាប ហើយកន្លែងនេះបានធ្វើឲ្យពួកគេប្រឈមនឹងបញ្ហា ក្នុងការគាំទ្រការអប់រំរបស់កូនៗ។
កម្រិតអក្ខរកម្មទាបរបស់មាតាបិតា បានជាបញ្ហាធំមួយសម្រាប់ការគាំទ្រការរៀនសូត្ររបស់កូនៗ។ មាតាបិតាដែលមានកម្រិតអក្ខរកម្មទាបអាចនឹងមានការលំបាកក្នុងការអានឬសរសេរភាសាខ្មែរ ឬភាសាផ្សេងៗ។ បញ្ហានេះជាពិសេសក្នុងតំបន់ជនបទដែលការចូលរួមការរៀនសូត្រ និងការសិក្សាមានកម្រិតទាបជាងតំបន់ទីក្រុង។ មាតាបិតាដែលខ្វះអក្ខរកម្មជាច្រើនមិនអាចជួយកូនពួកគេក្នុងការបំពេញកិច្ចការផ្ទះ ឬផ្ដល់ការណែនាំនានាក្នុងការអប់រំកូនៗបានល្អទេ។
កម្រិតអក្ខរកម្មទាបនេះមិនត្រឹមតែជាបញ្ហាដែលប៉ះពាល់ដល់ការអប់រំគ្រួសារ តែវាក៏ប៉ះពាល់ដល់ការអភិវឌ្ឍន៍សង្គម និងសេដ្ឋកិច្ចផងដែរ។ បើកូនៗមិនទទួលបានការអប់រំល្អពីសាលារួមជាមួយការគាំទ្ររបស់មាតាបិតានោះ ពួកគេអាចនឹងមានការលំបាកក្នុងការទទួលបានចំណេះដឹងពេញលេញដើម្បីចូលរួមជាអ្នកចំណូលថ្មីក្នុងទីផ្សារការងារនាពេលអនាគត។
ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះ ការអប់រំមាតាបិតាគឺជាការផ្ដោតសំខាន់។ អាជ្ញាធរគ្រប់ជាន់គ្រប់កាំគួរតែចាប់ផ្ដើមបណ្តុះបណ្តាលមាតាបិតាជាមួយនឹងកញ្ចប់ចំណេះដឹងមូលដ្ឋានដែលអាចជួយពួកគេក្នុងការគាំទ្រការអប់រំកូនៗបានល្អប្រសើរជាងមុន។
តើមានកាត្តាកម្សោយអភិបាលកិច្ចរបស់រាជរដ្ឋាភិបាល និងក្រសួងអប់រំកម្រិតណា? ហើយគួតែមានដំណោះស្រាយបែបណា? និងមានក្ដីរំពឹងទុកកម្រិតណា?
កាត្តាកម្សោយអភិបាលកិច្ចរបស់រាជរដ្ឋាភិបាល និងក្រសួងអប់រំ គឺជាបញ្ហាសំខាន់មួយដែលប៉ះពាល់ដល់ការអភិវឌ្ឍវិស័យអប់រំនៅកម្ពុជា។ បញ្ហាទាំងនេះអាចរួមមានការគ្រប់គ្រងការងារអប់រំមិនមានប្រសិទ្ធភាព ដំណើរការចំណាយថវិកាមិនសមស្រប និងការរីកចម្រើនដោះស្រាយបញ្ហាបច្ចេកទេសក្នុងវិស័យអប់រំ ដែលអាចនាំឲ្យការគាំទ្រការអប់រំរបស់កុមារក្នុងតំបន់ជនបទមានកម្រិតទាប។
បញ្ហាដែលត្រូវបានគេសង្កេតឃើញរួមមាន៖
ការគ្រប់គ្រងមិនប្រក្រតី៖ ការគ្រប់គ្រងសកម្មភាពសាលារៀននៅជាន់ក្រោម និងការទទួលខុសត្រូវរបស់អាជ្ញាធរសិក្សាអភិវឌ្ឍន៍នៅតំបន់ជនបទមិនសមស្រប។ ជាពិសេស ការបើកបើកវគ្គសិក្សាដោយគ្មានការត្រួតពិនិត្យគ្រប់គ្រាន់ពីក្រសួងអប់រំ ឬការចែកចាយបណ្ណាល័យនិងសៀវភៅអានមានកម្រិតតិចតួច។
ការស្ទង់មតិ និងបំពេញតម្រូវការពិតប្រាកដ៖ ក្រសួងអប់រំនិងអាជ្ញាធរទីកន្លែងមិនបានស្ទង់មតិឬធ្វើការសិក្សាផ្ទៀងផ្ទាត់កម្រិតអក្ខរកម្មរបស់មាតាបិតាទាំងអស់ឲ្យបានច្បាស់លាស់។ វាពិបាកក្នុងការធ្វើឲ្យកម្មវិធីផ្ដល់អត្ថប្រយោជន៍ដល់កុមារគ្រប់គ្រងដោយមានភាពឆាប់ប្រយោជន៍។
ការងារបណ្តុះបណ្តាលអប់រំមាតាបិតា៖ គម្រោងគាំទ្រអប់រំសម្រាប់មាតាបិតាមានភាពកម្សោយ បណ្តាលឲ្យកិច្ចការចែកចាយព្រះរាជគ្រឿងអប្សារ និងបណ្ដុះបណ្ដាលអប់រំបង្រៀនមិនគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការចែករំលែកចំណេះដឹងទៅដល់មាតាបិតាដែលកំពុងជួបបញ្ហាអក្ខរកម្មទាប។
ដំណោះស្រាយ៖ ធ្វើប្រព័ន្ធគ្រប់គ្រងល្អប្រសើរជាងមុន៖ ក្រសួងអប់រំគួរតែបង្កើនការត្រួតពិនិត្យ និងការគ្រប់គ្រងផ្ទាល់នៅលើសាលារៀន និងការអប់រំតាមតំបន់ជនបទ ដើម្បីធានាថាមាតាបិតានិងកុមារគ្រប់គ្រងបានប្រក្រតី។
ផ្ដល់ការអប់រំ និងហ្វឹកហាត់ចំពោះមាតាបិតា៖ បង្កើនវគ្គបណ្តុះបណ្តាលនិងកម្មវិធីអប់រំសម្រាប់មាតាបិតា ដើម្បីពង្រឹងអក្ខរកម្មពួកគេ និងផ្តល់ឱកាសឲ្យពួកគេចូលរួមចំណែកក្នុងការគាំទ្រការអប់រំកូនៗ។
បង្កើតប្រព័ន្ធសម្រួលស្តីពីការអប់រំក្នុងសហគមន៍៖ ការផ្សព្វផ្សាយពីភាពសំខាន់នៃការអភិវឌ្ឍន៍អក្ខរកម្មមាតាបិតាតាមរយៈកិច្ចប្រជុំសហគមន៍ ឬកិច្ចប្រជុំផ្សេងៗគឺជាដំណោះស្រាយប្រសើរ។
ក្ដីរំពឹងទុក៖ ការវិនិយោគលើការអប់រំមាតាបិតានឹងជួយសម្រួលការសិក្សារបស់កុមារតាមការគាំទ្រពីគ្រួសារ ហើយនឹងធ្វើឱ្យកុមារនៅក្នុងតំបន់ក្រីក្រទទួលបានការអប់រំមានគុណភាពល្អប្រសើរជាងមុន។
ការគ្រប់គ្រងប្រព័ន្ធអប់រំតាមតំបន់ជនបទនឹងមានភាពប្រសើរឡើងដោយមានការផ្ដោតទៅលើតម្រូវការប្រជាជន និងការផ្តល់ធនធានដែលសមរម្យ។
អត្ថបទដោយ កែវ មាលា
