នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា បញ្ហាសិស្សបោះបង់ការសិក្សាជាបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ ដែលបន្តកើតមានជាទៀងទាត់។ ជាពិសេស សិស្សនៅតាមតំបន់ជនបទ និងតំបន់ក្រីក្រកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងការចាកចេញពីគ្រួសារតូចមួយ ដើម្បីទៅជួយបំពេញតម្រូវការជីវភាពរបស់គ្រួសារ។
សិស្សជាច្រើន ត្រូវសម្រេចចិត្តបោះបង់ការសិក្សាក្រោយពីបញ្ចប់ថ្នាក់បឋមសិក្សា ដោយសារតែការដំបូន្មានឬការចង្អុលជូនពីគ្រួសារទៅបន្តការសិក្សាខ្ពស់កំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពតិចតួច។ កុមារជាច្រើននាក់ត្រូវចាកចេញពីសាលាបណ្ដាលបឋមសិក្សា ទៅបំពេញការងាររកចំណូល ដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារដែលធ្វើឱ្យពួកគេក្លាយជាប្រធានក្រុមគ្រួសារនៅកម្រិតអាយុនៃច្បាប់។ ការបោះបង់ការសិក្សានេះកំពុងមានឥទ្ធិពលបំផុតមួយចំពោះការអភិវឌ្ឍ និងអនាគតនៃសិស្សទាំងនោះ។
កត្តាចម្បងមួយគឺ កំណើនជីវភាពនៅតាមតំបន់ជនបទ និងតំបន់ក្រីក្រ កំពុងធ្វើឱ្យសិស្សមិនអាចបន្តការសិក្សា ខណៈពេលដែលពួកគេត្រូវតែស្វែងរកវិធីនានាដើម្បីរកចំណូលបន្ថែម។ នៅតាមតំបន់ណាមួយដែលសាលាបណ្ដាលឈរជើងយ៉ាងទាក់រទាក់ និងមិនមានមូលនិធិគ្រប់គ្រាន់ គឺជាឧបសគ្គចំបងដែលបណ្ដាលឱ្យមានការបោះបង់ការសិក្សា។ ចំនួនមួយទៀតគឺក្រុមហ៊ុនជាតិនៅជនបទ និងតំបន់ក្រីក្រកំពុងតែស្វែងរកកម្លាំងពលកម្មយុវជន ដើម្បីអាចធ្វើការនៅក្នុងវិស័យកសិកម្ម និងកិច្ចការមានសារៈសំខាន់ផ្សេងៗ។
ការដោះស្រាយបញ្ហានេះ ត្រូវការការចូលរួមពីរាជរដ្ឋាភិបាល ព្រមទាំងអង្គការជាតិ និងអន្តរជាតិនានា ដើម្បីធ្វើឱ្យមានការទប់ស្កាត់ និងពង្រឹងការផ្តល់ការអប់រំនៅតាមតំបន់នោះ។ ការបង្កើន និងលើកស្ទួយមូលនិធិសិក្សា និងការបណ្តុះបណ្តាលជំនាញសម្រាប់សិស្សនៅតំបន់ជនបទ គឺជាចំណុចសំខាន់មួយដែលត្រូវបានគេគិតគូរ និងធ្វើជាបច្ចេកទេសដើម្បីលើកទឹកចិត្តសិស្សឱ្យបន្តការសិក្សានៅឆ្ងាយ។
សង្ខេប ការរៀបចំកិច្ចការអប់រំនៅតាមតំបន់ជនបទ និងតំបន់ក្រីក្រ ដែលសិស្សកំពុងប្រឈមមុខនឹងការបោះបង់សិក្សា ត្រូវការសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំងក្នុងការស្វែងរកដំណោះស្រាយទាន់ពេលវេលា ដើម្បីធានាឱ្យមានការអភិវឌ្ឍអប់រំនៅតាមតំបន់ទាំងនោះ និងការអភិវឌ្ឍប្រកបដោយនិរន្តភាពសម្រាប់អនាគតពពួកគេ។
អត្ថបទដោយ៖ កែវ មាលា
